De ultieme auto: iedere autoliefhebbers is ernaar op zoek. En hoewel “ultieme auto” een subjectief begrip is en iedereen hier waarschijnlijk een andere invulling aan geeft, heb ik mijn ultieme auto misschien wel gevonden. Eindelijk. Want ik zal eerlijk bekennen: die was er nooit echt. Althans: niet helemaal. Ik ben in de loop der jaren meerdere malen tot over mijn oren verliefd geworden op bepaalde modellen. Allemaal raakten ze mij om diverse redenen in mijn hart. Voor elk van deze bolides zou ik een moord plegen. Toch waren zij stuk voor stuk, ook om diverse redenen, niet perfect.

De zoektocht naar de ultieme auto

In de inmiddels meer dan dertig jaar dat ik mijzelf autofanaat mag noemen, zijn er meerdere modellen voorbij gekomen die mijn hart hebben gestolen. De eerste die ik mij kan herinneren is de Chrysler New Yorker. Ik weet het: niet bepaald een droombolide. Maar als jong ventje was ik onder de indruk van het formaat van deze Amerikaanse sedan, en misschien nog wel meer van de hoeveelheid “hout” op het dashboard. Iets waarvan ik destijds in katzwijm viel, maar wat in retrospectief nogal grotesk was. Waarom dit uiteindelijk niet de perfecte droombolide was, behoeft geen uitleg.

De tweede wagen die ik mij herinner is de Hispano Suiza HS21. De wat? Precies. Een nogal obscuur merk. Wel een prachtig merk trouwens, dat in de jaren 20 van de vorige eeuw enkele fantastisch ogende modellen heeft voortgebracht. Daarna is er nooit echt heel veel van het merk geworden. De Wikipedia pagina vertelt mij overigens dat het merk sinds 2019 nieuw leven is ingeblazen met een meer dan 1.000 pk sterke elektrische auto. Ooit hadden zij ook een wagen die al mijn zintuigen prikkelde: de HS21. Het probleem was: dit was een concept car. Uiteindelijk kwam er geloof ik wel een productieversie, maar die leek in helemaal niets op die geweldige concept. Ook niet de ultieme droomauto, dus. 

Nog twee modellen die het noemen waard zijn: de Audi Avus (concept car en voorloper van de latere R8) en Mercedes-Benz CLK GTR. Met name die CLK GTR heeft mijn eeuwige liefde. Misschien, heel misschien is dit stiekem wel mijn favoriete auto ooit. Maar ook dit is verre van de ultieme auto, want hij voldoet immers niet aan enkele praktische criteria die ik aan de ultieme auto stel.

De laatste tien jaar werd mijn hart gestolen door de Maserati Quattroporte (de generatie 2004 – 2008 vind ik het mooist), maar ook die kun je wanneer je kritisch bent bepaald niet als perfect beschouwen. Dat geldt in verregaande mate wel voor de Porsche 911, waarvan ik altijd fan ben geweest. Maar goed: ik blijf erbij dat ik voor minimaal anderhalve ton nooit een auto zou kopen die ik dezelfde dag nog een of twee keer tegenkom. Hoe fabelachtig hij ook is. Had ik nu op miraculeuze wijze wel ineens anderhalve ton te spenderen, zou ik alsnog direct naar de Porsche dealer rijden. Maar daarover meer.

De overgebleven kandidaten

Fantastische auto’s zijn er in overvloed. Elke nieuwe Mercedes-Benz S-Klasse boezemt mij ontzag en diep respect in. Welbeschouwd absoluut een droomauto, die desondanks voor mij een stukje emotie mist. Een stuk emotie dat de Mercedes-Benz AMG GT dan wel weer heeft. Die kan, wederom om praktische reden, ook niet mijn ultieme auto zijn, maar verdomme wat is dat ding adembenemend mooi. Er zullen genoeg mensen zijn die gaan steigeren bij de volgende woorden, maar ik vind de AMG GT de mooiste auto van deze eeuw so far. Voor mij is dit design wise het moderne equivalent van de 300SL. Dat gezegd hebbende: laten we het erop houden dat de AMG GT mijn perfecte tweede auto zou zijn. Overigens is-ie er natuurlijk ook als 4 door maar…. die vind ik simpelweg niet mooi genoeg. 

De winnaar: Porsche Taycan Cross Turismo

Goed, welke wagen blijft dan over als mijn ultieme exemplaar? Ik kom, zoals ik eerder al schreef, toch weer bij Porsche uit. Als er één model is dat ik als ultieme auto zou moeten bestempelen, dan is het de Porsche Taycan Cross Turismo  (hier te configureren). Nu hoor ik mensen al zeggen: “wát?” Maar hear me out. Ik heb hier goed over nagedacht en kan simpelweg niet tot een andere keuze komen.

Waarom de Porsche Taycan Cross Turismo mijn ultieme auto is

Ik heb allereerst nagedacht over wat de “ultieme auto” is. Voor mij is de ultieme auto er eentje die alle hokjes aanvinkt. Of in elk geval zo veel mogelijk. Het is zondermeer een auto die ik dagelijks moet kunnen gebruiken. Dit betekent een aantal dingen: ik moet hem mooi vinden en ik moet er met een grijns op mijn gezicht in kunnen rijden. Dat betekent een mix van prestaties en comfort. Alleen al om deze redenen vallen veel exotische supersportwagens die ik gevoelsmatig als droombolides zou bestempelen af. 

Ik heb ook een gezin, dus ik wil plek voor vier, plus bagage. Mijn laatste criterium zorgt ervoor dat in één klap heel wat auto’s afhaken. Ik kan namelijk nog steeds in extase raken van het harmonieuze gezang van een hoogtoerige V6 of het gehamer van een V8, maar als ik nu een ultieme auto zou moeten kiezen, dan werd dat een toekomstbestendige auto die bovendien past bij mijn streven om binnen mijn mogelijkheden een beetje om de planeet te denken. Dus: elektrisch. Wat blijft er dan over? Voor mij springt de Porsche Taycan Cross Turismo er dan met kop en schouders bovenuit.

Allereerst vind ik hem prachtig. Dat zal niet iedereen vinden. Maar juist dat maakt hem voor mij alleen maar mooier. Ik vind ‘m fenomenaal. Het ontwerp getuigt van lef. Herkenbaar Porsche, maar anders dan anders. Die shooting brake carrosserie… ik ben er fan van. Het is een koppendraaier eerste klas. Een bodybuilder in een maatpak. Wat je er ook van vindt: er stáát wat. En ik juich het toe dat Porsche niet toegeeft aan de trend dat alles maar minimalistisch moet zijn. Elk hoekje, elke vouw en elk detail ziet eruit alsof er over na is gedacht. Ook het interieur vind ik om je vingers bij af te likken. Plus: het is een Porsche, dus je weet dat je kwaliteit krijgt.

En dan de rijeigenschappen. Ook hier geldt: het is een Porsche. Nuff said. Goed, hij zal niet de absolute scherpte hebben van een 911 in een van de leukere uitvoeringen, maar ik vertrouw erop dat hij voor zijn carrosserievorm (en gewicht) qua rijeigenschappen het summum vormt. Dit gesterkt door de positieve recensies over de Taycan in het algemeen. Comfortabel wanneer je er behoefte aan hebt, bloedsnel en messcherp wanneer je wilt. En met plenty plek voor vier en een bagageruimte met een inhoud van dik 500 liter heeft ook het gezin geen argumenten om niét voor deze auto te gaan.

Natuurlijk zou ik, wanneer ik de vrije keuze had, gaan voor de Turbo S. Natuurlijk. Maar dan ben je wel bijna twee ton lichter. Daar kochten wij in 2014 ons huis voor. Begrijp me niet verkeerd: als ik het had, zou ik het zonder gêne spenderen. Maar ik heb het niet. Net niet. Het gaat veel te ver om de Porsche Taycan Cross Turismo als betaalbaar te bestempelen, maar het knappe aan de Porsche Taycan Cross Turismo vind ik dat ik persoonlijk met de basisversie ook al klaar zou zijn. Dan ben je “slechts” 95k kwijt. Wat krijg je dan? Vierwielaandrijving. Prettig. 476 elektrische paarden. Sufficient, zoals ze dat bij Jaguar Land Rover zo mooi zeggen. 0-100 in 5,1 seconden. Weinig te wensen over. Ik hoef geen stoplicht sprintjes aan te gaan met Tesla eigenaren. Goed, de topsnelheid van 220 km/u is misschien niet helemaal des Porsche; je kunt anno nu echter moeilijk beweren dat deze niet toereikend is. De actieradius bedraagt officieel 456 kilometer. Laat het een krappe 400 zijn in de praktijk. Voor mij meer dan voldoende. En als ik echt eens verder moet en ik vrees voor range anxiety, dan heb ik in mijn droomscenario altijd nog die Mercedes-Benz AMG GT als back-up staan. Die komt met een praktijkverbruik tussen de 1:6 en 1:7 niet echt veel verder, overigens, maar pompstations vind je voorlopig nog overal.