13-50 staat voor al het mooie aan auto’s en autorijden. Achtergrondverhalen, opinies, specials maar boven alles: gewoon lekker ouwehoeren over auto’s. Niet (altijd) het laatste nieuws als eerste, maar vooral mooie verhalen waar de autoliefhebber echt van kan genieten en aandacht voor onderwerpen en details waar de meeste autowebsites aan voorbij gaan. Wat ons bijzonder maakt? Het zijn autoblogs, columns, reviews en opiniestukken voor liefhebbers, door liefhebbers
In 13-50’s concept cars komen fictieve modellen voorbij. Denkbeeldige auto’s die wij hebben ontworpen en waarvan wij denken dat zij een interessante aanvulling kunnen zijn van het modelaanbod van merken. In deze editie: De Alfa Romeo Giulia Sportswagon.
Van de voorgangers van de Alfa Romeo Giulia, de 156 en 159 verschenen prachtige stations. Dit was uiteraard nog wel in een tijd dat D-segmenters zeer populair waren. Dat gold ook voor de stationwagon, destijds een must have variant in het hogere zakelijke segment. De Alfa Romeo Giulia is er nooit als Sportswagon gekomen en dat vinden wij een ongelofelijk groot gemis. Want wat zou deze wagen zich prachtig lenen voor een dynamische, krachtige en sportieve wagon. Vandaar ook dat wij ‘m hebben ontworpen met een relatief korte achterkant en overhang.
Zoals het een echte Alfa betaamt is het ook deze Giulia Sportswagon helemaal niet om de ruimte te doen, maar om emotie.
Deze week las ik een korte rijimpressie van de vernieuwde Alfa Romeo Giulia Quadrifoglio. De moraal van het verhaal: een Alfa Romeo zoals die echt hoort te zijn. Een rijdersauto. Niet perfect, maar bruut, met karakter en emotie. Waarschijnlijk de laatste in zijn soort. Ook Alfa Romeo gaat uiteraard aan de EV. Zijn zijn relatief late to the party maar gaan wel direct all-in. En dus is een wagen als de Giulia Quadrifolgio waarschijnlijk een binnenkort uitstervend ras. Maar de rijdersauto moet natuurlijk blijven. Het doet bij mij de vraag rijzen: biedt het EV-tijdperk kansen voor nieuwe rijdersautos?
Het einde van de traditionele rijdersauto
De EV is eigenlijk alles wat een typische, traditionele rijdersauto niet is en vice versa. Denk je aan een rijdersauto, dan denk je natuurlijk aan een heerlijke smeuiige V6 of een bulderende V8. Je denkt aan een lage en relatief lichte wagen. Wendbaarheid, maar ook emotie, gevoel en de juiste dosis onvoorspelbaarheid die het rijden zo spannend maakt.
Een typische EV is op dit moment hoog, zwaart, vooral comfortabel, vrij log en vanuit het traditionele standpunt bezien nogal emotieloos. Het einde van de traditionele rijdersauto lijkt bij een massale transitie naar de EV dus ver weg.
“Kortom: de transitie naar EV’s biedt ook kansen voor nieuwe rijdersmerken. Wellicht worden de kaarten opnieuw geschud.”
Maar het kán wel
Een auto als de Porsche Taycan bewijst dat het echt wel mogelijk is om een rijdersauto te bouwen die elektrisch is. Natuurlijk moeten we de hoop dat een EV kan voelen en klinken als een heerlijke hot hatch of sportcoupé met dikke verbrandingsmotor laten varen. Maar EV’s kunnen heus wel goed sturen en naarmate fabrikanten meer ervaring krijgen met elektrische (sport)auto’s zullen ze alleen maar beter en beter worden.
Wie wordt het nieuwe rijdersmerk?
Wat interessant wordt om te zien is of er nieuwe spelers op gaan staan die zich met hun EV’s als rijdersmerk weten te profileren. Een EV bouwen is in veel opzichten toch iets heel anders dan een auto met een verbrandingsmotor. Zo is het bijvoorbeeld een koud kunstje om EV’s snel te maken. Dit leidt er nu al toe dat merken die we tot nu toe nog niet associeerden met klinkende prestaties ineens met razendsnelle EV’s komen. Soms zelfs in de middenklasse.
Kortom: de transitie naar EV’s biedt ook kansen voor nieuwe rijdersmerken. Wellicht worden de kaarten opnieuw geschud. Van merken als Porsche en BMW mag – of moet – natuurlijk verwacht worden dat zij ook met hun EV’s een bepaalde standaard neerzetten qua sportief rijden. In zekere zin moet de term “sportief rijden” en de principes van rijdersauto en rijdersmerk opnieuw worden uitgevonden. Welke kansen biedt dit voor bijvoorbeelde de nieuwe Chinesen?
Ik ben vooral benieuwd naar wat dit betekent voor merken die worden gezien als echte rijdersmerken, maar die in Europa een beetje zijn weggezakt. Ik denk bijvoorbeeld aan een Alfa Romeo en een Honda. Iedereen is het erover eens dat rijplezier bij deze merken hoog in het vaandel staat. Toch konden deze merken op ons continent niet echt potten breken in de hogere middenklasse. Hoe vaak zag/zie je nu een Accord of een Giulia? Misschien dat de EV nieuwe kansen biedt. Ik hoop het van harte.
Ik heb er een tijdje over nagedacht: ik vind dat ik CEO van Alfa Romeo moet worden. Ik heb er de leeftijd voor en de ideeën. Alfa Romeo krijgt van Stellantis tien jaar de tijd om zich te bewijzen. Prima. Doe me een aanbod. Ik ga het regelen. Want beroerder dan dat het nu gaat, kan haast niet. Menigeen, zeker de verstokte fan, zal met afgrijzen hebben gezien hoe Alfa Romeo wéér op is gegaan in een gigantisch conglomeraat. Ik zie het als een zegen. De fusie van FCA en PSA betekent dat er in elk geval wat liquide middelen voorhanden zijn. Dat Alfa Romeo net als het andere buitenbeentje Lancia en – in mindere mate – DS niet bovenaan de prioriteitenlijst staat, zal mij een salsiccia wezen. Ik zie vooral kansen.
Wat Alfa Romeo fout doet
Ik denk dat Alfa Romeo twee dingen fout doet. Eén: ze onderschatten het sentiment dat veel mensen bij het merk hebben. En twee: ze zetten in op de verkeerde modellen. De Alfa Romeo Giulia was één van de laatste auto’s die ik testte toen ik nog als autojournalist werkzaam was. Het was een smakelijke Veloce. Een auto die je met de beste wil van de wereld niet perfect kunt noemen. Maar wel een echte Alfa: bloedmooi, scherp en onderscheidend. Maar wie lanceert er nu een stand alone sedan in een tijdperk waarin juist dit type auto hard aan populariteit inboet? Okay, misschien niet overal. Maar crossovers en SUV’s zijn de volumemodellen van nu (kom ik zo nog even op terug). Een merk als BMW kan zonder met de ogen te knipperen een nieuwe sedan introduceren. Ook al verkoopt-ie niet. Bij BMW hebben ze namelijk crossovers van crossovers en opereren ze in niches van niches én hebben ze in elk volumesegment modellen. Bij Alfa Romeo is dit anders. Bij Alfa Romeo zou elk nieuw model een hit moeten zijn.
Alfa Romeo heeft een SUV. Geen lelijke ook, al zeg ik het zelf. Ik vind de Alfa Romeo Stelvio echt prachtig. Maar een nieuwprijs van minimaal 63k… dat is geen kattenpis. Nu weet ik natuurlijk dat Nederland geen primaire markt is en dat auto’s bij ons schandalig veel duurder zijn dan in vrijwel alle andere Europese landen. Maar toch. Hoe je het ook wendt of keert: de Alfa Romeo Stelvio is een vrij groot en prijzig ding.
Een blik op de huidige prijslijst van het Italiaanse merk laat een droevig beeld zien. Daar staan ze dan: twee beauties: de Giulia en de Stelvio. Gewaardeerd door liefhebbers, genegeerd door het grote publiek. En dus spelen ze maar een marginale rol in de verkoopstatistieken, terwijl de knaken niet binnenkomen. En dat vinden ze niet leuk bij Stellantis. Uitgerekend twee modellen die in aangepaste vorm wel hadden kunnen scoren, de MiTo en Giulietta, zijn inmiddels alweer enige tijd uit de roulatie. Onbegrijpelijk hoe het zo heeft kunnen komen.
Wat Alfa Romeo zou moeten zijn
Toen ik een klein mannetje was en mijn autoliefde begon te bloeien, werd ik meteen gegrepen door de Alfa Romeo 33 van mijn overbuurman. Hij had een Golf of een Astra kunnen rijden. Of een Escort. Maar dat deed hij niet: hij reed een Alfa Romeo 33 en dat vond ik cool.
Dat is ook wat Alfa Romeo voor mij is: een onderscheidende auto voor de massa. Een Alfa is geen Ferrari of Maserati, maar wel een betaalbare vorm die daar het meest in de buurt komt. Een Alfa Romeo moet je nooit willen vergelijken met een Duitse concurrent. Het is een ander dier. Een auto die om andere redenen wordt gekocht. En juist daar is Alfa de fout in gegaan. Want terwijl het merk worstelde, werden er ware huzarenstukjes uit de hoed getoverd. De Alfa Romeo 8C? Ik krijg al tranen in mijn ogen van blijdschap als ik die naam hoor. Wat een ongekende brute schoonheid. De Alfa Romeo 4C? Hét bewijs dat een pure Italiaanse sportwagen geen 8 of meer cilinders hoeft te hebben. Maar Alfa Romeo heeft op de verkeerde paarden gewed. Ondertussen waren hun volumemodellen namelijk letterlijk aan het uitsterven.
Even naar het nu. De countdown loopt voor Alfa Romeo. Het merk vervalt in dezelfde fouten. De laatst gepresenteerde modellen? De Giulia GTA en GTAm. Twee dikke middelvingers naar de BMW M3, Audi RS4 (hoewel die er alleen als Avant is) en Mercede-Benz C AMG. Geweldig, maar zo onnodig. Image builders, maar geen cash cows. WANT WAAR IS DIE ALFA VOOR HET VOLK?
Als CEO zou ik het wel weten
Alfa Romeo is gewoon heel slecht in het herkennen van mogelijkheden. Met een paar tweaks hadden de MiTo en de Giulietta echt succes kunnen boeken. Dus: als ik Alfa Romeo CEO was, zou ik inzetten op modellen in het B- en C-segment. Een nieuwe MiTo, een nieuwe Giulietta en een compacte SUV. Die laatste staat overigens op de planning, maar Jean-Philippe Imparato (de CEO die binnenkort plaats moet maken voor mij) heeft daar tot nader order een streep door gezet. Doen ze eens een keer iets goed (een compacte SUV met plug-in hybride aandrijflijn), komt-ie er voorlopig niet. Naar verluidt omdat de prestaties niet voldoen. Weet je wat Jean-Philippe? Ga maar terug naar Peugeot, daar gaat het allemaal prima. Ik kom wel even crisis managen.
Wat er gaat gebeuren, is het volgende: Stellantis pompt wat serieuze knaken in Alfa Romeo. Dankzij onder andere Opel, Citroën en Peugeot komt daar voldoende in het laatje. En in Amerika doen ook Dodge en Jeep het prima. Het gaat Stellantis zelfs zo goed af, dat ze in juni jongstleden nog verbaasd waren over hun eigen marges en winst. Enfin: investeren dus. Dat krijg ik met een paar telefoontjes wel voor elkaar. Want er gaat namelijk het volgende gebeuren:
Die C-segment SUV (Tonale) gaat even terug naar de tekentafel. Daar lepelen we gewoon de hybride aandrijflijn van de Peugeot 3008 in. Betrouwbaar ding, meer dan voldoende power. Hup, en door. Zo’n Alfa gaat verkopen. Vervolgens gaan we kijken naar een nieuwe MiTo en Giulietta. Uiteraard onder andere namen. Hoeveel echt onderscheidende auto’s rijden er nu rond in het B-segment? Met de techniek van PSA en het design talent van Alfa Romeo moet het toch te doen zijn om een B-segmenter te maken die afrekent met wagens als de Renault Clio, Toyota Yaris en Volkswagen Polo? GEEF ONS EEN ALFA VOOR HET VOLK! En dan die Giulietta…. op dezelfde wijze moet die toch gehakt kunnen maken van de Golf, Corolla en Ceed? Zet die wagens op PSA techniek en laat Alfa de koets tekenen en de afstelling doen. Nog kostenbesparend ook. En als Citroëns en Peugeots met deze techniek niet aan te slepen zijn, moet het een Alfa toch ook lukken? Alleen al op sentiment en begeert.
Ik wacht het telefoontje vanuit Italië wel af. Geef me een jaartje of twee a drie, en dan pak ik daarna Lancia op. Komt-er een nieuwe Delta HF Integrale, maar dan elektrisch.
