We kennen allemaal de voorbeelden van geslaagd design. De Porsche 911, Mercedes-Benz 300SL, Range Rover: zomaar wat voorbeelden van auto’s met een design dat door velen geliefd is, de tand des tijds heeft doorstaan en – in enkele gevallen – in de loop van vele decennia in essentie amper gewijzigd is. Er zijn echter ook genoeg voorbeelden te noemen van auto’s die nu niet bepaald de populariteitsprijs hebben gewonnen, maar waarvan het design achteraf gezien stiekem toch tof was. Vandaar de naam van deze rubriek: stiekem toch tof. Met in deze aflevering de Peugeot 407 SW. Een… tja, een wat eigenlijk? Stationwagon meets MPV meets shooting brake?
Peugeot 407 SW: mooier dan de Berline
Wanneer je een Peugeot 407 tegenkomt, betreft het veelal de berline, de sedan. De andere twee carrosserievormen zijn de coupé en dus de SW. Met die Peugeot 407 SW is iets aan de hand. Zo heette-ie niet “Break” zoals de meeste van zijn (directe) voorgangers. Dit illustreerde een breuk in designfilosofie van Peugeot. Zijn voorganger, de Peugeot 406 Break was veel meer een recht-toe-recht-aan stationwagon. Een ouderwets werkpaard. Dat was de 407 SW natuurlijk ook wel, maar zo zag-ie er veel minder uit. Zijn afwijkende vorm betekende dat de Peugeot 407 SW een bagageruimte met een inhoud van “slechts” 448 liter had. Natuurlijk niet verkeerd, maar een heel stuk minder dan concurrenten als de Volkswagen Passat, Ford Mondeo en Opel Vectra. Een beetje een gevalletje van vorm boven functie, en daarom heeft de SW bij mij een bijzonder plekje.
Om te beginnen: de Peugeot 407 SW was véél mooier dan de Berline. Naar mijn mening, uiteraard. Voel je vrij om het hier mee oneens te zijn. Het heeft te maken met de proporties van de Fransman. Iets was je ook duidelijk terugzag in de 407 Coupé. Iets aan de kont klopte niet helemaal. Bij de Berline vond ik ‘m te kort en niet in proportie met zijn lange voorkant en bij de Coupé vond ik ‘m juist te dik. Nu moet ik zeggen dat die Coupé zeer fraai was, maar hij haalde het niet bij zijn vrijwel perfecte voorganger: de door Pininfarina getekende 406 Coupé.
Dan die SW dus. Uitgerekend de variant met de vreemdste kont. Ik kan echter alleen maar zeggen: hij werkt. Anno nu ruimen traditionele station wagons in het D-segment en masse het veld en kiezen fabrikanten voor cross-overs. Kijk maar eens naar de aanstaande opvolger van de Ford Mondeo. De Mondeo station is toch altijd een van de beste en populairste wagons uit het D-segment geweest, maar ook diens opvolger wordt een cross-over. De Peugeot 407 SW was dus wel een tikkie avant-gardistisch. Destijds was het design echt wel even wat anders. Er waren eigenlijk geen vergelijkbare concurrenten. Seat misschien, met de geflopte generatie van de Toledo en Opel met de Signum, die het eveneens niet zo lekker deed. Peugeot scoorde nog best goed met de 407 SW.
De achterkant van de SW was afwijkend, maar juist om die reden klopte het design van de auto naar mijn mening. De achterkant was fors en afwijkend vormgegeven met die tegenovergestelde ruitjes. Had Peugeot er een “normale” station van gemaakt, dan was het waarschijnlijk een wat logge, iets te hoog op de poten staande wagen geworden. Zoals eigenlijk de laatste generaties Ford Mondeo dat ook waren. Ook al knalde je daar 18 inch onder: de wielkasten bleven onvoldoende gevuld en de carrosserie oogde wat te hoog. Van dat euvel had de Peugeot 407 SW geen last. De auto was op een vreemde wijze afwijkend en harmonieus tegelijk.
Opmaat naar succes
Wie de latere 208 SW en 308 SW bekijkt, moet constateren dat het design van de Peugeot 407 SW toch een opmaat naar succes is gebleken. Latere modellen hadden een vergelijkbare achterkant en werden een absolute hit. Natuurlijk hielp het mee dat deze modellen in kleinere segmenten opereerden, maar toch. Achteraf gezien is het ontwerp van de Peugeot 407 SW behoorlijk tijdsbestendig gebleken. Iets dat zeker niet gezegd kan worden van de Berline. De Peugeot 407 SW kende aanhangers en tegenstanders, toen en u nu, maar feit is wel dat de wagen designtechnisch zijn tijd best wel vooruit was.
De uitvoering die je wilt
De Peugeot 407 SW is leverbaar geweest met best wel wat lekkere motoren. Favoriet waren de 1.6 HDiF en 2.0 HDiF diesels. Logisch: bijna elke 407 SW was een leasewagen en anno 2008 was de diesel nog helemaal in. De auto is ook leverbaar geweest met een smakelijke 2.7 V7 HDiF. Überhaupt was het al redelijk bijzonder dat een auto uit dit segment een V6 onder de kap had. Dus ik ga voor de V6. De diesel, inderdaad. Je kon ook gaan voor de 3.0 V6 benzine, maar de prestaties daarvan kwamen letterlijk exact overeen met die van de diesel. Teleurstellend. Bovendien was de toch al niet lichte 407 SW met die benzine V6 echt loeizwaar (1.615 kilo). En hoor je in een dikke Fransoos niet te rijden met een comfortabele diesel? Precies. Dus doe mij maar De Peugeot 407 SW 2.7 V6 HDiF met automaat in GT-uitvoering. Frans comfort op z’n best.
Ook het interieur van de 407 SW is best lekker.